Abstrakt

Działalność społeczna od początku wpisała się w tradycję Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, stanowiąc jedną z jej cech charakterystycznych, tak jak polska geneza wyznania. Dokonania sióstr zakonnych, kapłanów i wiernych pod przewodnictwem założycielki, Marii Franciszki Kozłowskiej, których celem było wspieranie wszystkich wymagających pomocy bez względu na wiek, pochodzenie i wyznanie określić można mianem wielkiego dzieła pomocy. W wielu parafiach tworzono sierocińce oraz tanie i bezpłatne kuchnie. Organizowano przytułki dla osób starszych i chorych. Działały zakłady i warsztaty rękodzielnicze, tanie sklepy, piekarnie i wytwornie wód gazowanych. Urządzano kursy, na których można było podwyższać kwalifikacje. Wznoszono domy mieszkalne dla bezdomnych parafian, zakładano i prowadzono gospodarstwa rolne. Dokonania te stanowią jedyny w Kościele Katolickim przykład prowadzonej konsekwentnie pracy na rzecz osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. Praktycznej pracy u podstaw, nieregulowanej żadnymi ustawami i aktami wykonawczymi do nich, którą można porównać z prowadzonymi współcześnie działaniami z zakresu pomocy i integracji społecznej.