https://orcid.org/0000-0003-4513-112X
Artykuł omawia specyficzne sformułowanie teodycei, bazujące na wizji Logosu-Światła z prologu Czwartej Ewangelii, odczytywanej w kontekście ewolucyjnego rozumienia początków kosmosu i życia biologicznego. Identyfikacja kosmicznego logosu/rozumu z mądrością Boga-Miłości wydaje się kłócić z naszą wiedzą o turbulentnym biegu historii naturalnej, który doprowadził do wyłonienia się świata zwierząt konkurujących o przetrwanie i dzielących się na drapieżników i ofiary. Jednak Bóg objawiony w Chrystusie nie narzuca swej woli przemocą, a Jego operujący w stworzeniu Logos porównano w Ewangelii do światła świecącego w ciemności i niedającego się zgasić. Artykuł przedstawia trzy wersje chrystologicznej interpretacji ewolucji kosmosu i przyrody, w których kluczem do rozumienia tego procesu jest mające uniwersalne horyzonty i skutki misterium paschalne oraz objawienie relacyjnego i dialogicznego charakteru bytowania Stwórcy, z którego wynika Jego dialogiczne odnoszenie się do wszystkich bytów stworzonych. Dwie z nich, będące w istocie wariantami czy też fazami jednego ujęcia, pochodzą od myślicieli z nurtu rosyjskiego prawosławnego modernizmu przełomu XIX i XX w. (W.S. Sołowjow; J.N. Trubieckoj). Trzecia, późniejsza o stulecie, pochodzi od przedstawiciela ekumenicznego kręgu ekoteologii – w tym przypadku rzymskokatolickiego teologa z Australii – D.s Edwards.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
polish
English
https://doi.org/10.36124/rt.2025.21