Abstrakt

Autor artykułu pyta o specyficzne cechy wczesnochrześcijańskiej egzegezy biblijnej. Przedstawia wpierw zwięźle metody i zasady egzegezy żydowskiej czasów Nowego Testamentu, jako hermeneutyczne tło egzegezy chrześcijańskiej. W drugiej części zajmuje się sposobami interpretacji Biblii żydowskiej w nauczaniu Jezusa i apostołów, posługujących się żydowskimi metodami egzegetycznymi, ale także chrystologicznym wykładem Pism, jak dokumentuje to Nowy Testament. W ostatnim punkcie omówione są wyznaczniki wczesnochrześcijańskiego wykładu Biblii żydowskiej. Autor wymienia trzy cechy główne: charakter chrystologiczny, teologiczny i pneumatologiczny. W Piśmie Świętym nie ma sporów o metodologię biblijną, przeciwnie, można mówić o biblijnej ekumenii hermeneutyk, natomiast obecne są w niej żywe dyskusje na temat prawd Bożych, jaka jest wola Boża i jak najlepiej Bogu służyć. Z punktu widzenia współczesnych dyskusji hermeneutycznych najbardziej interesującą cechą wczesnochrześcijańskiej egzegezy biblijnej jest jej teologiczny i zaangażowany charakter, jej charakter normatywny, a nie deskryptywny, by posłużyć się terminologią teologiczną. Postulowana przez papieża Benedykta XVI hermeneutyka wiary, łącząca egzegezę historyczną i egzegezę teologiczną, nawiązuje do tej wielkiej tradycji hermeneutycznej egzegezy wczesnochrześcijańskiej.